Autor: Jakub Chlebiej

Wstęp

W erze cyfrowej, gdzie codziennie przetwarzane są gigantyczne ilości danych, a interakcje społeczne coraz częściej odbywają się za pośrednictwem Internetu, regulacje dotyczące funkcjonowania platform internetowych stają się kluczowe. Jednym z najbardziej dyskutowanych obecnie w tym kontekście aktów prawnych jest Akt o Usługach Cyfrowych (Digital Services Act – DSA). Wprowadza on szereg obowiązków dla tzw. bardzo dużych platform internetowych (very large online platforms – VLOP), w tym obowiązek publikowania repozytoriów reklam.

Czym są bardzo duże platformy internetowe?

Na wstępie warto zdefiniować, czym są bardzo duże platformy internetowe. Według DSA, za bardzo duże platformy internetowe uznaje się te, które mają co najmniej 45 milionów aktywnych użytkowników miesięcznie w Unii Europejskiej. Takie platformy, ze względu na swój zasięg i wpływ na społeczeństwo, podlegają bardziej rygorystycznym regulacjom niż mniejsze podmioty. Status bardzo dużej platformy internetowej lub bardzo dużej wyszukiwarki internetowej, przyznawany jest przez Komisję Europejską w ramach decyzji. Aktualnie status bardzo dużej platformy internetowej lub bardzo dużej wyszukiwarki internetowej posiadają następujące podmioty:

Obowiązek publikowania repozytoriów reklam

Jednym z kluczowych obowiązków nałożonych przez DSA na VLOPy, jest obowiązek publikowania repozytoriów reklam. Platformy te muszą gromadzić i udostępniać informacje na temat wszystkich reklam wyświetlanych na ich stronach. Repozytoria te muszą zawierać m.in.:

1. Treść reklamy – w tym nazwę produktu, usługi lub marki oraz przedmiot reklamy, jaki był wyświetlany użytkownikom.

2. Dane reklamodawcy – informacje o podmiocie, w imieniu którego reklama jest wyświetlana.

3. Dane podmiotu, który zapłacił za reklamę, jeżeli osoba ta nie jest reklamodawcą – jeśli za reklamę zapłaciła inna osoba niż reklamodawca, konieczne jest także wskazania danych tego podmiotu. Celem takiego wymogu jest wskazanie podmiotu, w którego interesie reklama jest prezentowana. W praktyce sprostanie temu wymogowi może powodować wyzwania. Zwykle dostawcy zmuszeni są bazować w tym zakresie na oświadczeniu reklamodawcy, czy sam płaci za prezentowanie reklamy czy działa w imieniu innego podmiotu. Należy podkreślić, że dostawcy mają obowiązek dołożenia „rozsądnych starań, aby zapewnić prawidłowość i kompletność informacji” (art. 39 ust. 1 DSA).

4. Okres emisji – okres, w których reklama była prezentowana (dacie pierwszego oraz ostatniego zaprezentowania reklamy w ramach interfejsu dostawcy).

5. Grupa docelowa – informacje o tym, do jakiej grupy użytkowników reklama była skierowana (jeśli reklama miała być prezentowana zamierzano konkretnie, co najmniej jednej szczególnej grupie odbiorców usługi). W przypadku reklamy targetowanej, należy wskazać również kryteria targetowania. Kryteriami tymi mogą być np.: wiek, płeć, dotychczasowa aktywność w ramach platformy, obszar geograficzny. Jeśli zastosowane zostały również ewentualne kryteria negatywne tj. kryteria mające na celu wyłączenie kierowania danej reklamy do określonej grupy lub grup odbiorców, również takie kryteria powinny zostać wskazane. Kryteriami negatywnymi mogą być kryteria analogiczne jak wskazane powyżej kryteria pozytywne.

6. Całkowita liczba odbiorców usługi, do których reklama dotarła – chodzi o wskazanie liczby użytkowników, którym reklama została wyświetlona; dodatkowo, w przypadku reklamy targetowanej – dostawcy VLOP są zobowiązani wskazać zagregowaną liczbę odbiorców reklamy w podziale na państwa członkowskie.

DSA przewiduje również, że repozytorium reklam ma:

1. być dostępne w ramach określonej sekcji interfejsu internetowego VLOPów;

2. umożliwiać wyszukiwanie reklam na podstawie wielu kryteriów i niezawodnego narzędzia oraz za pośrednictwem interfejsów programowania aplikacyjnego (ang. application programming interface, API). Obowiązek udostępnienia funkcji wyszukiwania za pośrednictwem API, w praktyce zapewnić ma podmiotom trzecim łatwiejszy dostęp do zawartych w repozytorium informacji oraz tworzenie przez nich własnych narzędzi wyszukiwania.

VLOPy powinny zapewnić, aby repozytorium nie zawierało żadnych danych osobowych odbiorców usługi, którym reklama była lub mogła być prezentowania.

Cel i znaczenie regulacji

Celem wprowadzenia obowiązku publikowania repozytoriów reklam jest zwiększenie przejrzystości w obszarze reklamy internetowej. Dzięki temu użytkownicy mogą lepiej zrozumieć, kto i w jaki sposób próbuje wpłynąć na ich decyzje zakupowe za pomocą reklam. Ponadto, regulacje te mają na celu zapobieganie manipulacjom wyborczym i dezinformacji, które mogą być szerzone za pomocą celowanych kampanii reklamowych.

Konsekwencje dla platform internetowych

Wprowadzenie obowiązku publikowania repozytoriów reklam nakłada na platformy internetowe szereg nowych wyzwań. Muszą one zainwestować w odpowiednie technologie i zasoby ludzkie, aby spełnić nowe wymogi prawne. Ponadto, muszą one działać w sposób przejrzysty i zgodny z prawem, co może wymagać modyfikacji dotychczasowych praktyk biznesowych. Nieprzestrzeganie nowych przepisów może skutkować poważnymi konsekwencjami, w tym wysokimi karami finansowymi.

Wpływ na użytkowników i reklamodawców

Nowe regulacje mają na celu ochronę interesów użytkowników, zapewniając im większą kontrolę i świadomość w zakresie wyświetlanych reklam. Użytkownicy będą mieli dostęp do informacji na temat reklam, co pozwoli im na bardziej świadome korzystanie z usług internetowych.

Dla reklamodawców oznacza to konieczność większej przejrzystości i odpowiedzialności za kampanie reklamowe. Mogą oni napotkać nowe bariery i wyzwania, zwłaszcza w kontekście zgodności z nowymi regulacjami. Konieczność publikowania szczegółowych informacji o kampaniach reklamowych może również wpłynąć na strategię marketingową i budżetowanie kampanii.

Podsumowanie

Akt o Usługach Cyfrowych wprowadza istotne zmiany w zakresie funkcjonowania bardzo dużych platform internetowych. Choć nowe regulacje, w tym obowiązek publikowania repozytoriów reklam, mogą stanowić wyzwanie dla VLOPów i reklamodawców, mają one na celu zwiększenie przejrzystości i ochronę użytkowników przed nieetycznymi praktykami reklamowymi.

Więcej informacji na temat obowiązków nałożonych na bardzo duże platformy internetowe, dostępnych jest w rozdziale IX publikacji „Wdrożenie aktu o usługach cyfrowych w e-commerce”, 2024, wydawnictwo C.H. Beck, którego jestem współautorką.

https://www.ksiegarnia.beck.pl/22073-wdrozenie-aktu-o-uslugach-cyfrowych-w-e-commerce-mateusz-borkiewicz

W tym artykule skupię się na omówieniu obowiązków, jakie spoczywają na dostawcach platform internetowych na podstawie aktu o usługach cyfrowych (AUC).  

Pod platformy internetowe kwalifikuje się wiele usług. Mogą nimi być media społecznościowe (np. usługi Meta, jak Facebook czy Instagram), usługa typu market place (np. Allegro, Amazon), czy też miejsca umożliwiające publikowanie filmów (np. Youtube). W ciągu ostatnich lat świadczenie usług w formie platform internetowych stało się jednym z przodujących sektorów gospodarki cyfrowej. Dlatego też prawodawca unijny postanowił poświęcić bardzo dużo uwagi tym podmiotom podczas tworzenia AUC i nałożył na nie szereg obowiązków. 

Kim jest dostawca platformy internetowej? 

Na samym początku należy wskazać, kim jest dostawca platformy internetowej.  

Platformą internetową w myśl AUC jest usługa hostingu (więcej informacji na ten temat znajdziecie na naszym blogu w artykule [__]), która na żądanie odbiorcy usługi przechowuje i rozpowszechnia publicznie informacje. 

AUC przewiduje jednak wyjątki od tego, czy konkretna usługa kwalifikuje się jako platforma internetowa. Z takim wyłączeniem mamy do czynienia, gdy działanie jest nieznaczną lub wyłącznie poboczną cechą innej usługi lub nieznaczną funkcją głównej usługi, i ze względów obiektywnych i technicznych nie można z niej skorzystać bez takiej innej usługi, a włączenie takiej cechy lub funkcji w taką inną usługę nie jest sposobem na obejście stosowania AUC.  

Samo ustalenie, że konkretny dostawca spełnia przesłanki bycia platformą internetową, wcale nie oznacza, że konieczne będzie stosowanie w tym zakresie AUC. Jeżeli dostawca jest mikro lub małym przedsiębiorstwem w myśl zaleceń Komisji Europejskiej 2003/361/WE, wówczas – poza jednym wyjątkiem sprawozdawczym – nie będzie zobowiązany do wdrożenia rozwiązań przewidzianych dla dostawców platformy internetowej. Są to następujące przedziały: 

– mikro przedsiębiorstwo – zatrudnia mniej niż 10 pracowników, a jego obrót lub roczna suma bilansowa nie przekracza 2 mln EUR; 

– małe przedsiębiorstwo – zatrudnia mniej niż 50 pracowników, oraz których obrót lub roczna suma bilansowa nie przekracza 10 mln EUR. 

Ale i tutaj mamy wyjątek od wyjątku 😊 Nawet jeżeli dostawca platformy internetowej jest mikro lub małym przedsiębiorstwem, będzie musiał przestrzegać tych obowiązków, jeżeli jednocześnie będzie posiadał status dostawcy bardzo dużej platformy internetowej. Wynika to z tego, że przy takiej kwalifikacji nie ma znaczenia rozmiar dostawcy, a przede wszystkim jego zasięgi (o czym więcej poniżej).  

Poniżej ogólne zestawienie obowiązków przewidzianych wyłącznie dla dostawców platform internetowych z AUC (Rozdział III Sekcja 3 AUC): 

Ale uwaga! Musimy jeszcze pamiętać o poniższych zasadach: 

1. Dostawca platformy internetowej musi spełniać również obowiązki, jakie są przewidziane dla każdego dostawcy usług pośrednich (Rozdział III Sekcja 1 AUC) oraz dostawcy usług hostingu (Rozdział III Sekcja 2 AUC). Wynika to z tego, że dostawca platformy internetowej z założenia jest również dostawcą hostingu, czyli jednego z rodzajów usług pośrednich. 

1. Kolejne obowiązki dla dostawcy platformy internetowej pojawią się, jeżeli jego platforma umożliwia konsumentom zawieranie z przedsiębiorcami umów zawieranych na odległość (tzw. platformy B2C) (Rozdział III Sekcja 4 AUC). 

1. Jeszcze więcej obowiązków wystąpi, kiedy dostawca będzie posiadał status dostawcy bardzo dużej platformy internetowej, czyli posiadał średnią liczbę miesięcznie aktywnych odbiorców usługi w Unii wynoszącą co najmniej 45 mln i został wskazany przez Komisję Europejską jako bardzo duża platforma internetowa. 

1. Last but not least, niezależnie od obowiązków nałożonych przez AUC, dostawca platformy internetowej musi spełniać obowiązki, jakie są na niego nałożone w innych aktach prawnych (jak np. rozporządzenia 2021/784 w sprawie przeciwdziałania rozpowszechnianiu w internecie treści o charakterze terrorystycznym, czy też RODO). 

Poniżej skrótowo obowiązki dostawców platform internetowych, jakie wymieniłem powyżej. 

Wewnętrzny system rozpatrywania skarg 

Jest to rozwinięcie nałożonych na każdego dostawcę usługi obowiązków związanych z moderacją treści w swoich zasobach. Dostawca platformy internetowej musi umożliwić odbiorcom usługi, w tym osobom, które dokonują zgłoszenia, przez okres co najmniej sześciu miesięcy od podjęcia decyzji związanej z moderacją dostęp do skutecznego wewnętrznego systemu rozpatrywania skarg.  

Dla przykładu, załóżmy że użytkownik A zauważył, że na platformie internetowej XYZ użytkownik B zamieścił komentarz, który narusza dobra osobiste użytkownika A. Użytkownik A zgłosił do dostawcy platformy internetowej XYZ o występowaniu tych nielegalnych treści. Po pewnym czasie dostawca platformy wydał decyzję, w której przychylił się do stanowiska użytkownika A i usunął z platformy XYZ treści komentarz użytkownika B, który został o tym fakcie poinformowany. Użytkownik B nie zgadza się z taką decyzją, dlatego składa na nią skargę, która będzie rozpatrywana przez właśnie wewnętrzny system rozpatrywania skarg tego dostawcy. 

Oczywiście jest to jeden ze scenariuszy, kiedy wewnętrzny system rozpatrywania skarg znajduje zastosowanie.  

Więcej informacji o tej procedurze znajdziecie w tym artykule. 

Pozasądowy mechanizm rozstrzygania sporów 

Kolejnym obowiązkiem, jaki spoczywa na dostawcach platform internetowych, jest zapewnienie użytkownikom i osobom uprawnionym (tj. osobom dokonującym zgłoszenia, które nie są użytkownikami) możliwości skorzystania z pozasądowego mechanizmu rozstrzygania sporów. 

Należy pamiętać, że nie jest to kolejny etap rozpatrywania sprawy przez dostawcę platformy internetowej. Sprawa jest rozstrzygana przez zewnętrzny podmiot. Dostawca platformy internetowej musi wskazać zainteresowanemu, że prawo skorzystania z tego środka.  

Zainteresowany może skierować wniosek o rozwiązanie sporu do pozasądowego (np. certyfikowanego) organu. Co do zasady dostawca platformy internetowej nie może odmówić przystąpienia do takiej sprawy. 

Priorytetowe traktowanie zgłoszeń  

Na dostawcy platformy internetowej spoczywa obowiązek wdrożenia w swojej organizacji niezbędnych środków technicznych i organizacyjnych w celu zapewnienia priorytetowego traktowania zgłoszeń dokonywanych przez zaufane podmioty sygnalizujące. Są to podmioty wskazane przez koordynatora ds. usług cyfrowych, które: 

1. dysponują szczególną wiedzą ekspercką i kompetencjami do celów wykrywania, identyfikowania i zgłaszania nielegalnych treści; 

1. są niezależne od dostawców platform internetowych; 

1. podejmują działania mające na celu dokonywanie zgłoszeń w sposób dokładny i obiektywny oraz z zachowaniem należytej staranności. 

Spełnienie takiego obowiązku może się wiązać np. z ustanowieniem osobnego kanału zgłoszeń dla tych podmiotów, niezależnie od zgłoszeń dokonywanych przez inne osoby.  

Mechanizmu reagowania na nadużycia w korzystaniu usług 

AUC nakłada na dostawcy platformy internetowej wdrożenie mechanizmów, z których ten może skorzystać, gdy nadużywa się z udostępnianych przez niego usług. Bardzo często są to osoby uprawiające „trolling”.  

Po pierwsze, dostawca zawiesza na rozsądny okres i po wydaniu uprzedniego ostrzeżenia świadczenie usług na rzecz odbiorców usługi często przekazujących oczywiście nielegalne treści. 

Po drugie, dostawca zawiesza na rozsądny okres i po wydaniu uprzedniego ostrzeżenia rozpatrywanie zgłoszeń dokonanych za pośrednictwem mechanizmów zgłaszania i działania oraz skarg wnoszonych za pośrednictwem wewnętrznych systemów rozpatrywania skarg przez osoby lub podmioty dokonujące często oczywiście bezzasadnych zgłoszeń lub przez skarżących wnoszących często oczywiście bezzasadne skargi. 

Dla przykładu, użytkownik A, mający konto w platformie społecznościowej XYZ, zgłasza jej dostawcy jako potencjalne nielegalne treści każdy wpis użytkownika B, który dotyczy sytuacji politycznej w kraju. Użytkownik A nie zgadza się z poglądami użytkownika B, ponieważ sam opowiada się za inną opcją polityczną. Natomiast już bez potrzeby posiadania wiedzy eksperckiej dostawca platformy XYZ zauważa, że żadna z wypowiedzi użytkownika B nie zawiera treści nielegalnych, a same wypowiedzi są konstruktywną krytyką. W takiej sytuacji dostawca platformy XYZ zwraca się do użytkownika A z ostrzeżeniem, że ten nadużywa swoich uprawnień zgłoszeniowych i wzywa do zaprzestania tych praktyk. Pomimo wezwania, użytkownik A dalej dokonuje zgłoszeń wypowiedzi użytkownika B. W związku z tym dostawca zawiesza na czas 1 miesiąca rozpatrywanie zgłoszeń użytkownika A. 

Dodatkowe obowiązki sprawozdawcze 

Dostawca platformy internetowej posiada więcej obowiązków sprawozdawczych, niż standardowy dostawca usług pośrednich. Poniżej przykładowe obowiązki w tym zakresie. 

Poza informacjami zawartymi w art. 15 AUC (więcej informacji w artykule pod tym linkiem), dostawca platformy internetowej musi podać do publicznej wiadomości (najczęściej na stronie internetowej platformy internetowej) również następujące dane: 

1. związane z prowadzeniem przez dostawcę platformy internetowej sporów:  

1. liczbę sporów przekazywanych do organów pozasądowego rozstrzygania sporów; 

1. wyniki rozstrzygania tych sporów oraz 

1. medianę czasu potrzebnego na przeprowadzenie postępowania w sprawie rozstrzygania sporów, a także 

1. udział sporów, w których dostawca platformy internetowej wdrożył decyzje tego organu. 

1. liczbę przypadków zawieszenia świadczenia usług z podziałem na zawieszenia dokonane w związku z: 

1. przekazywaniem treści oczywiście nielegalnych; 

1. dokonywaniem oczywiście bezzasadnych zgłoszeń; oraz 

1. wnoszeniem oczywiście bezzasadnych skarg.  

Ponadto co najmniej raz na sześć miesięcy dostawcy, w odniesieniu do każdej platformy internetowej lub wyszukiwarki internetowej, publikują w publicznie dostępnej sekcji swojego interfejsu internetowego informacje na temat średniej liczby aktywnych miesięcznie odbiorców usługi w Unii. 

Jednocześnie dostawcy platform internetowych lub wyszukiwarek internetowych przekazują koordynatorowi ds. usług cyfrowych właściwemu dla miejsca siedziby i Komisji Europejskiej – na ich wniosek i bez zbędnej zwłoki – informacje o średniej liczbie aktywnych miesięcznie odbiorców w Unii.  

Zakaz wykorzystywania dark patterns 

Dostawca platformy internetowej nie może projektować, organizować ani obsługiwać swoich interfejsów internetowych w sposób, który wprowadza w błąd odbiorców usługi lub nimi manipuluje lub w inny istotny sposób zakłóca lub ogranicza zdolność odbiorców ich usługi do podejmowania wolnych i świadomych decyzji. AUC nazywa tego typu praktyki „zwodniczymi interfejsami internetowymi”, jednak w najczęściej biznes posługuje się zwrotem „dark patterns”. Stosowanie dark patterns jest niezwykle często występującym zjawiskiem, m.in. w e-commerce. Przez takie interfejsy użytkownicy często kupują produkty, których w ogóle nie potrzebują, czy też kupują je w ilości większej niż to niezbędne.  

Należy tutaj zauważyć, że pierwszeństwo stosowania przed przepisem AUC w tym zakresie mają regulacje RODO oraz dyrektywy o nieuczciwych praktykach rynkowych (w polskim porządku prawnym implementowanej jako ustawa o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym).  

Transparentność reklam internetowych 

Dostawcy platform internetowych, którzy prezentują reklamy na swoich interfejsach internetowych, zapewniają, aby – w odniesieniu do każdej konkretnej reklamy prezentowanej każdemu indywidualnemu odbiorcy – odbiorcy usługi byli w stanie w sposób jasny, wyraźny, zwięzły i jednoznaczny oraz w czasie rzeczywistym: 

1. stwierdzić, że informacje są reklamą;  

1. stwierdzić, w imieniu jakiej osoby fizycznej lub prawnej jest prezentowana reklama;  

1. stwierdzić, jaka osoba fizyczna lub prawna zapłaciła za reklamę, jeżeli osobą tą nie jest osoba fizyczna lub prawna, o której mowa w lit. b;  

1. znaleźć istotne informacje, pozyskane bezpośrednio i łatwo z reklamy, na temat głównych parametrów wykorzystanych do określenia odbiorcy, któremu reklama jest prezentowana i, w stosownych przypadkach, sposobu zmiany tych parametrów.  

W dodatku dostawcy zapewniają odbiorcom usługi funkcję umożliwiającą składanie oświadczenia, czy przekazywane przez nich treści są informacjami handlowym lub zawierają informacje handlowe (widzicie czasem na platformach, że konkretny materiał jest „sponsorowany”? 😊). 

Kolejnym istotnym obowiązkiem nałożonym na dostawców platform internetowych jest zakaz prezentowania odbiorcom usługi reklam opartych na profilowaniu w myśl przepisów RODO z wykorzystaniem szczególnych kategorii danych osobowych (np. danych dot. stanu zdrowia lub poglądów politycznych).  

Stosowanie przejrzystego systemu rekomendacji 

Dostawcy platform internetowych, którzy korzystają z systemów rekomendacji, w prostym i przystępnym języku określają w swoich warunkach korzystania z usług główne parametry stosowane w ich systemach rekomendacji, a także wszelkie opcje zmieniania tych parametrów przez odbiorców usługi lub wpływania na nie. 

W głównych parametrach wyjaśnia się, dlaczego niektóre informacje są sugerowane odbiorcy usługi. Obejmują one co najmniej: 

1. kryteria, które są najistotniejsze przy określaniu informacji sugerowanych odbiorcy usługi; oraz 

1. udział poszczególnych parametrów („ile ważą”) przy ustalaniu rekomendacji dla użytkownika. 

Innymi słowy, dzięki temu powinniśmy wiedzieć, że często wyświetlają nam się na platformie zdjęcia śmiesznych kotów, ponieważ oglądamy bardzo dużo filmików z nimi w udziale 😊 

Jeżeli dostępnych jest kilka opcji dla systemów rekomendacji, które określają względną kolejność informacji przedstawianych odbiorcom usługi, dostawcy udostępniają również funkcję umożliwiającą odbiorcy usługi wybór i zmianę w dowolnym momencie preferowanej opcji. Ta funkcja musi być bezpośrednio i łatwo dostępna w określonej sekcji interfejsu internetowego platformy internetowej, w której informacje są szeregowane. 

Ochrona małoletnich w internecie 

Ostatnim obszarem obowiązków, jakie spoczywają na dostawcach platform internetowych, związana jest z korzystaniem z ich usług przez osoby małoletnie. Są to następujące obowiązki: 

1. wprowadzenie odpowiednich i proporcjonalnych środków, aby zapewnić wysoki poziom prywatności, bezpieczeństwa i ochrony małoletnich w ramach świadczonych przez dostawców usług (bardzo pomocne są tutaj rozwiązania wypracowane w RODO); 

1. zakaz prezentowania przez dostawców na swoim interfejsie reklam opartych na profilowaniu z wykorzystaniem danych osobowych odbiorcy usługi, jeżeli wiedzą z wystarczającą pewnością, że odbiorca usługi jest małoletni. 

Wypełnianie powyższych obowiązków nie zobowiązuje dostawców platform internetowych do przetwarzania dodatkowych danych osobowych w celu oceny, czy odbiorca usługi jest małoletni. 

W lutym tego roku weszło w życie gro przepisów Aktu o Usługach Cyfrowych (AUC), europejskiego rozporządzenia zwanego potocznie nową konstytucją Internetu AUC jest próbą usystematyzowania i uporządkowania przepisów regulujących bezpieczeństwo funkcjonowania różnych grup użytkowników w sieci, np. młodocianych czy konsumentów. W starciu z gigantami internetowymi jak Google, Amazon czy Facebook, użytkownicy narażone na szereg nadużyć, typu wykorzystywanie podawanych przez siebie (zazwyczaj dobrowolnie) informacji bez swojej wiedzy, manipulowanie danymi, profilowanie, brak rzetelnych informacji o oferowanych usługach czy produktach. W publikacji przygotowanej przez prawników z kancelarii LBKP „Wdrożenie aktu o usługach cyfrowych”, do której zachęcam do zakupu na stronie wydawnictwa Beck https://www.ksiegarnia.beck.pl/22073-wdrozenie-aktu-o-uslugach-cyfrowych-w-e-commerce-mateusz-borkiewicz, którego miałam przyjemność współtworzyć, znalazły się praktyczne wskazówki dotyczące jego stosowania. Niniejszy artykuł skupia się na kwestiach związanych z ochroną konsumentów w sieci, szerzej omówionych w publikacji w rozdziale VIII mojego autorstwa. 

Unia Europejska od wielu lat zajmuje się problemami konfliktu pomiędzy konsumentami a przedsiębiorcami. Z uwagi na coraz większą aktywność konsumentów w sieci, w szczególności za pośrednictwem internetowych platform cyfrowych, AUC jest odpowiedzią Unii na potrzebę wzmocnienia ochrony konsumentów przed zagrożeniami związanymi z e-handlem.    

AUC w art. 29-32 (Sekcja 4 Rozdziału III) reguluje nowe obowiązki dla dostawców platform internetowych umożliwiających konsumentom – osobom fizycznym zawieranie z przedsiębiorcami umów zawieranych na odległość. Dotyczy to tylko tych platform, które kwalifikują się jako średnie lub duże przedsiębiorstwa, zgodnie z definicją w załączniku do zalecenia Komisji Europejskiej 2003/361/WE, lub wskazanych jako bardzo duże platformy internetowe (zgodnie z art. 33 AUC), np. Allegro, Amazon, Zalando.   

W wielu przypadkach konsumenci nie zdają sobie sprawy, że zawierają umowę z drobnym przedsiębiorcą i nie mają po drugiej stronie internetowego giganta jako wypłacalnego partnera umownego. Platformy przyciągają konsumentów swoją nazwą, infrastrukturą, bogatą ofertą, a jednak umowa zawierana jest w rzeczywistości z nierzadko małym dostawcą działającym za pośrednictwem platformy e-handlu. Co prawda platformy mają wpływ na formę umowy (w szczególności poprzez swoje ogólne warunki), jednak nie ponoszą odpowiedzialności w przypadku wystąpienia problemów, pozostawiając konsumenta bez możliwości dochodzenia swoich roszczeń.  

Pierwszą z nowości jest wprowadzenie dla platform e-handlu zasady „znaj swojego klienta” (art. 30 AUC), poprzez ułatwienie identyfikalności użytkowników platormy – przedsiębiorców. Celem jest stworzenie bezpiecznego środowiska internetowego dla konsumentów, konkurentów i posiadaczy praw własności intelektualne, i ograniczenie liczby fałszywych sklepów na platformach. Platformy powinny dopuścić do korzystania z ich usług tylko tych przedsiębiorców, którzy przekazali informacje i dane wymagane przez art. 30 AUC. Są to:  

Źródło: opracowanie własne. 

Część z tych informacji platforma e-handlu musi opublikować co najmniej w interfejsie internetowym, w miejscu gdzie przedstawione są informacje na temat produktu lub usługi. Platformy e-handlu powinny wszelkich starań do oceny, czy otrzymane od przedsiębiorcy informacje są prawdziwe, kompletne i aktualne, szczegóły dotyczące terminów dostarczenia i weryfikacji zawarte są w rozdziale VIII publikacji. Jeśli przedsiębiorca nie dostarczy danych lub wyjaśnień, platforma powinna zawiesić lub odmówić świadczenie usług pośrednictwa e-handlu wraz z uzasadnieniem. Na marginesie należy dodać, że przedsiębiorca, którego konto zostało zablokowane bądź nieutworzone, może bezpłatnie złożyć elektroniczną skargę oraz odwołać się od decyzji, o czym więcej w naszej publikacji.  

AUC wprowadziło wymogi dotyczące projektowania interfejsu (strony internetowej) dla platform e-handlu, aby były czytelniejsze i bezpieczniejsze dla potencjalnych klientów-konsumentów. Przedsiębiorcy oferujący swoje produkty powinni mieć możliwość podania w widocznym miejscu w odniesieniu do oferowanego produktu podanie nazwy, adresu, numeru telefonu i adresu poczty elektronicznej producenta lub właściwego podmiotu odpowiedzialnego za produkt, a także dokładnego opisu produktu wraz z logo, a w przypadkach produktów specjalistycznych, z rynków regulowanych również informacje dotyczące etykietowania i oznakowania zgodnie z obowiązującymi przepisami dotyczącymi bezpieczeństwa produktów i zgodności produktów. W tym przypadku platformy e-handlu nie są zobowiązane do weryfikacji prawdziwości tych informacji, ale powinny podjąć pewne działania kontrolne w stosunku do nich. Oferowane produktu i usługi powinny natomiast podlegać losowym kontrolom okresowo przeprowadzanym przez platformy. Przykładowe zestawienie częstotliwości kontroli oferowanych produktów lub usług przedstawione zostało poniżej w tabeli, przy czym szersze omówienie tych obowiązków zawarte jest w rozdziale VIII publikacji.  

Tabela 5. Zestawienie częstotliwości kontroli oferowanych produktów lub usług  

Źródło: opracowanie własne. 

Mimo przełomowych zmian w e-commerce, konsumenci nadal stosunkowo często napotykają przeszkody w egzekwowaniu swoich praw jako ofiary oszustwa, czy w przypadku zakupu nielegalnych towarów. AUC idzie o kolejny krok dalej i zobowiązuje dostawców internetowych platform handlowych do informowania konsumentów, jeśli są świadomi niezgodności z prawem produktu lub usługi oferowanej lub już sprzedanej za pośrednictwem platformy e-handlu (art. 32 ust. 1 AUC). Dotyczy to wszystkich konsumentów, którzy nabyli taki nielegalny produkt lub usługę w ciągu 6 miesięcy od chwili dowiedzenia się dostawcy platformy e-commerce o nielegalnym charakterze takiego produktu lub usługi. Platforma e-handlu nie musi podawać uzasadnienia ani źródła przekazywanej o nielegalności produktu lub usługi, wystarczy że poweźmie wiedzę o takim fakcie, np. na podstawie monitorowania ofert, prawomocnego wyroku, zgłoszenia od użytkowników platformy lub policji. Przepisy AUC nie przewidziały szczególnej formy przekazania informacji nabywcy nielegalnego produktu, z pewnością wiadomość e-mail będzie właściwym środkiem zawiadomienia takich konsumentów. Krąg adresatów tej wiadomości jest ograniczony – dotyczy wyłącznie konsumentów, którzy nabyli nielegalny produkt w ciągu ostatnich 6 miesięcy, a więc bezpośrednio zainteresowanych, których faktycznie dotyczy ta sytuacja. Może się jednak zdarzyć, że dostawca internetowej platformy handlowej nie będzie posiadał danych kontaktowych wszystkich zainteresowanych konsumentów, którzy nabyli nielegalny produkt w ciągu ostatnich 6 miesięcy. Wystarczy, że jeden z konsumentów usunie w tym czasie swoje konto i dane kontaktowe. W takim przypadku platforma powinna podać do wiadomości publicznej w łatwo dostępny sposób informacje na swojej stronie internetowej.  

Szersze omówienie przedstawionych powyżej zagadnień wraz z praktycznymi wskazówkami i przykładami zawarte jest w ww. publikacji w rozdziale VIII. Z pewnością dzięki przewidzianym w Sekcji 4 Rozdziału III obowiązkom dla dostawców internetowych platform handlowych AUC przyczyni się do wzmocnienia pozycji konsumentów na rynku, a także zwiększenia pewności i bezpieczeństwa obrotu w sieci.