Miesiąc: marzec 2025

Zezwolenie CASP (Crypto-Asset Service Provider) to obowiązkowe zezwolenie wynikające z rozporządzenia MiCA (Markets in Crypto-Assets), które muszą uzyskać firmy świadczące usługi związane z kryptoaktywami w Unii Europejskiej. Dotyczy to m.in. giełd kryptowalutowych oraz kantorów kryptowalutowych. 

Jak uzyskać zezwolenie CASP? 

Aby prowadzić działalność w zakresie kryptoaktywów zgodnie z regulacjami MiCA, przedsiębiorcy muszą spełnić określone wymagania i złożyć wniosek do odpowiedniego organu nadzorczego w swoim kraju. 

Wymogi dotyczące fizycznej obecności w UE 

Zgodnie z art. 59 ust. 2 MiCA dostawcy usług w zakresie kryptoaktywów muszą: 

• Mieć siedzibę główną w jednym z państw członkowskich w którym faktycznie prowadzą przynajmniej część działalności związanej z usługami w zakresie kryptoaktywów. 
• Mieć miejsce faktycznego zarządu w UE. 
• Posiadać co najmniej jednego dyrektora zamieszkałego na terenie UE. 

Zatem działalność wyłącznie wirtualna, bez fizycznej obecności w UE, nie spełnia wymogów regulacyjnych.Gdzie składa się wniosek o zezwolenie CASP? 

Podmioty ubiegające się o zezwolenie CASP składają wniosek do właściwego organu nadzorczego swojego macierzystego państwa członkowskiego. 

Macierzystym państwem członkowskim dla dostawcy usług w zakresie kryptoaktywów będzie państwo członkowskie, w którym dostawca usług w zakresie kryptoaktywów ma siedzibę statutową. 

Czy zezwolenie CASP pozwala na świadczenie usług w całej UE? 

Tak, po uzyskaniu zezwolenia CASP firmy mogą świadczyć usługi związane z kryptoaktywami na terenie całej Unii Europejskiej w ramach swobody przedsiębiorczości lub swobody świadczenia usług. Co ważne, działalność transgraniczna nie wymaga fizycznej obecności w przyjmującym państwie członkowskim. 

Wymogi dla członków zarządu podmiotów ubiegających się o CASP 

Członkowie zarządu muszą: 

• Posiadać dobrą reputację, „czysty” rejestr karny oraz odpowiednią wiedzę i doświadczenie.   
• Nie mogą być skazani za przestępstwa związane z praniem pieniędzy lub finansowaniem terroryzmu ani za inne przestępstwa, które mogłyby wpłynąć na ich dobrą opinię. 
• Co najmniej jeden z członków zarządu musi mieć miejsce zamieszkania w Unii. 
• Muszą również wykazać, że są w stanie poświęcić wystarczająco dużo czasu na skuteczne wykonywanie swoich obowiązków. 
• Nie może na nich być nałożona kara na podstawie przepisów dot. prawa handlowego, prawa dotyczącego niewypłacalności oraz przepisów dotyczących usług finansowych, lub przepisów dotyczących przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, zwalczania nadużyć finansowych lub odpowiedzialności zawodowej. 

Spełnienie tych warunków musi być udokumentowane odpowiednimi dowodami, które należy dołączyć do wniosku o wydanie zezwolenia. Organ nadzorczy będzie weryfikował, czy osoby te rzeczywiście spełniają przedmiotowe warunki. 

Dokumenty wymagane we wniosku o zezwolenie CASP 

Szczegółowa lista dokumentów i informacji, jakie powinny znaleźć się we wniosku o wydanie zezwolenia CASP jest każdorazowo zależna od rodzaju usług, jakie planuje świadczyć podmiot występujący o zezwolenie zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 16 MiCA. Z tego względu pierwszym krokiem w ramach przygotowań do złożenia wniosku powinno być zawsze zidentyfikowanie usług, jakie planujemy świadczyć i weryfikacja wymogów, jakie zostały przewidziane przez MiCA w odniesieniu do zezwolenia dla tych konkretnych usług.   

Bazując jednak na wymogach określonych w rozporządzeniu MiCA oraz towarzyszących mu standardach technicznych możliwe jest określenie podstawowego katalogu dokumentów i informacji, które będzie musiał skompletować podmiot przygotowujący się do złożenia wniosku o zezwolenie CASP. Będą to: 

• Dane identyfikacyjne wnioskodawcy.  
• Statut lub umowa spółki. 
• Program działalności i rodzaj planowanych usług oraz miejsce i sposób ich świadczenia. 
• Dowód spełnienia wymogów zabezpieczeń ostrożnościowych określonych w art. 67 MiCA (Dokumenty potwierdzające wymagane fundusze lub gwarancje, ewentualne polisy ubezpieczeniowe). 
• Opis zasad zarządzania – struktura organizacyjna wnioskodawcy i system nadzoru wewnętrznego i procedury decyzyjne. 
• Dowód odpowiedniej reputacji i kompetencji członków organu zarządzającego – (Dokumenty potwierdzające niekaralność i życiorysy (CV) oraz informacje o doświadczeniu). 
• Opis kontroli wewnętrznej i procedur zarządzania ryzykiem (Polityki i procedury identyfikowania, oceny i zarządzania ryzykiem, procedury przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu oraz plan ciągłości działania). 
• Dokumentacja techniczna systemów ICT i rozwiązań w zakresie bezpieczeństwa wraz z opisem w języku niespecjaistycznym (Spójny opis w języku niespecjalistycznym i polityka ciągłości działania, która obejmuje plany ciągłości działania w zakresie ICT, a także plany reagowania i przywracania sprawności ICT). 
• Procedury wyodrębniania kryptoaktywów i środków pieniężnych klienta.  
• Procedury rozpatrywania skarg.  
• Polityka przechowywania i administrowania kryptoaktywami (Wymagane w przypadku planów świadczenia usług custody). 
• Opis przepisów operacyjnych platformy obrotu (jeżeli dotyczy) – Zasady prowadzenia platformy oraz procedury i system zapobiegania nadużyciom rynkowym. 
• Potwierdzenie wiedzy i doświadczenia osób świadczących doradztwo lub zarządzających portfelem (jeżeli zamierzamy świadczyć usługi doradztwa w zakresie kryptoaktywów lub zarządzania portfelem kryptoaktywów) – Dokumenty potwierdzające kompetencje i doświadczenie doradców niezbędne do wywiązania się ze swoich obowiązków.  
• Wskazanie rodzaju kryptoaktywów których dotyczy usługa w zakresie kryptoaktywów.  
• Systemy i procedury zapewniające dostępność, autentyczność, integralność i poufność danych.  
• Polityka w zakresie outsourcingu, w tym politykę dotyczącą planów awaryjnych i strategii wyjścia, z uwzględnieniem skali, charakteru i zakresu świadczonych usług w zakresie kryptoaktywów. 

Podsumowanie 

Biorąc pod uwagę szczegółowość i obszerność informacji i dokumentów, jakie muszą zostać załączone do wniosku o wydanie zezwolenia CASP, nie ma wątpliwości, że jest to proces, do którego należy się dobrze przygotować. W związku z tym, jeśli planujesz składać wniosek o zezwolenia z MICA skontaktuj się z nami, aby upewnić się, że wniosek spełnia wszystkie wymogi regulacyjne! Chętnie pomożemy w przygotowaniu odpowiedniej dokumentacji oraz zapewnieniu zgodności z przepisami MiCA, a także innymi regulacjami właściwymi m. in. dla podmiotów finansowych lub z branży kryptoaktywów – w szczególności RODO czy DORA.   

Zmiana czasu, zarówno z zimowego na letni, jak i z letniego na zimowy, ma istotne znaczenie w kontekście prawa pracy. W Polsce zmiana czasu jest regulowana na mocy ustawy o czasie urzędowym na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej oraz odpowiednich rozporządzeń Prezesa Rady Ministrów. Praktyczne konsekwencje tych zmian dotykają pracowników, szczególnie tych pracujących w porze nocnej.

Podstawy prawne zmiany czasu 

Zmiana czasu w Polsce odbywa się na podstawie: 

• Ustawy z dnia 10 grudnia 2003 r. o czasie urzędowym na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. 2004 nr 16 poz. 144), 
• Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 4 marca 2022 r. w sprawie wprowadzenia i odwołania czasu letniego środkowoeuropejskiego w latach 2022–2026 (Dz.U. 2022 poz. 539). 

W praktyce oznacza to, że dwa razy do roku zegary są przestawiane: 

• Zmiana czasu z zimowego na letni – wskazówki zegara przesuwane są o godzinę do przodu (z 2:00 na 3:00), przez co tego konkretnego dnia śpimy krócej o jedną godzinę. 
• Zmiana czasu z letniego na zimowy – wskazówki cofane są o godzinę (z 3:00 na 2:00), co skutkuje dłuższym o godzine snem 😉

Zmiana czasu a czas pracy 

Zmiana czasu wpływa bezpośrednio na czas pracy osób  pracujących w porze nocnej. 

Zmiana czasu z zimowego na letni – krótsza zmiana nocna 

Podczas przejścia na czas letni pracownicy wykonujący pracę w porze nocnej teoretycznie pracują godzinę krócej. Przykładowo, jeśli pracownik ma zmianę od 22:00 do 6:00, to faktycznie przepracuje tylko 7 godzin, ponieważ o godzinie 2:00 zegar przeskoczy od razu na 3:00. 

Czy pracownik dostanie wynagrodzenie za tę brakującą godzinę?

Tak! Kodeks pracy przewiduje, że wynagrodzenie za tę godzinę musi być wypłacone w pełnej wysokości, mimo że pracownik faktycznie jej nie przepracował. Wynika to z zasady, że nie może on ponosić strat finansowych z powodu regulacji niezależnych od siebie. 

Art. 151⁷ Kodeksu pracy  definiuje porę nocną jako okres między godzinami 21:00 a 7:00 i wskazuje, że czas pracy w nocy nie może przekraczać 8 godzin dziennie w przypadku wykonywania szczególnie ciężkich lub niebezpiecznych prac. W kontekście zmiany czasu z zimowego na letni, pracownikowi przysługuje wynagrodzenie również za nieprzepracowaną godzinę wynikającą ze skrócenia zmiany nocnej, ale nie przysługuje mu wówczas dodatek za pracę w nocy (za tę jedną nieprzepracowaną godzinę). 

Czyli w przypadku gotowości do pracy i przeszkód niezależnych od pracownika, należy mu się pełne wynagrodzenie, mimo tego, że faktycznie pracował w tym dniu 7 a nie 8 godzin. 

 Zasada ta ma na celu ochronę praw pracowników oraz zapewnienie sprawiedliwego rozliczenia ich czasu pracy i wynagrodzenia zgodnie z obowiązującymi normami prawnymi. 

Zmiana czasu z letniego na zimowy – dodatkowa godzina pracy 

Przy zmianie czasu na zimowy, czas pracy wspomnianego wyżej pracownika w tym konkretnym dniu wydłuży się o jedną godzinę. tj. do 9 godzin zamiast standardowych 8. W takiej sytuacji dodatkowa godzina: 

• Jest traktowana jako praca w godzinach nadliczbowych, 
• Podlega rozliczeniu zgodnie z przepisami Kodeksu pracy – pracownikowi co do zasady przysługuje wynagrodzenie wraz z dodatkiem za nadgodziny, 
• Może być jednak rekompensowana czasem wolnym w wymiarze 1:1 (na wniosek pracownika) lub 1:1,5 (z inicjatywy pracodawcy).  

Ponadto, jeśli dodatkowa godzina przypada na porę nocną, to pracownikowi przysługuje dodatek nocny w wysokości 20% minimalnej stawki godzinowej. 

Obowiązki pracodawcy przy zmianie czasu 

Zmiana czasu oznacza dla pracodawców konieczność przestrzegania kilku kluczowych zasad: 

1. Dostosowanie harmonogramów pracy – pracodawca powinien uwzględnić zmianę czasu w grafikach pracy, aby uniknąć nadgodzin lub braków kadrowych oraz zapewnić minimalny odpoczynek wynikający z przepisów KP. 
2. Rozliczenie nadgodzin – dodatkowa godzina pracy w przypadku zmiany czasu na zimowy musi być odpowiednio wynagrodzona lub skompensowana czasem wolnym. 
3. Informowanie pracowników – pracownicy powinni być świadomi zasad dotyczących wynagrodzenia oraz rozliczania godzin pracy podczas zmiany czasu. 

Zmiana czasu a prawo pracy – praktyczne przykłady 

Przykład 1 – pracownik zmianowy (zmiana czasu letniego na zimowy) 

Pracownik ochrony pracuje na nocnej zmianie od 22:00 do 6:00. Godziny te odpowiadają porze nocnej określonej przez jego pracodawcę w przepisach wewnątrzzakładowych. W nocy następuje zmiana czasu z letniego na zimowy – zegar cofa się z 3:00 na 2:00. Efekt? Pracownik pracuje 9 godzin zamiast 8. Pracodawca musi wypłacić wynagrodzenie i dodatek za tę nadgodzinę lub udzielić czasu wolnego. 

Przykład 2 – pracownik wynagradzany stawką miesięczną (zmiana czasu zimowego na letni) 

Pracownik ochrony wynagradzany stawką miesięczną nie powinien odczuć zmiany czasu z zimowego na letni w wynagrodzeniu – otrzyma całą należną mu kwotę. 

Przykład 3 – pracownik wynagradzany stawką godzinową (zmiana czasu zimowego na letni) 

Podobnie pracownik ochrony wynagradzany stawką godzinową – , otrzyma on wynagrodzenie za taką liczbę godzin, jaka przypadała mu do przepracowania w danym miesiącu, nawet jeżeli w danym dniu pracował o jedną godzinę krócej z uwagi na zmianę czasu na letni.  

Jacy pracownicy wymagają szczególnej uwagi? 

• Art. 178 § 2 Kodeksu pracy – Pracownik opiekujący się dzieckiem do ukończenia przez nie 8 roku życia. Nie ma możliwości zatrudniania takiego pracownika bez jego zgody w godzinach nadliczbowych, w porze nocnej, w systemie czasu pracy, o którym mowa w art. 139 system przerywanego czasu pracy, jak również delegować poza stałe miejsce pracy.  
• Art. 1517 § 3 Kodeksu pracy – osoby wykonujące w nocy prace szczególnie niebezpieczne albo związane z dużym wysiłkiem fizycznym lub umysłowym – w tym przypadku czas pracy takiej osoby nie może przekraczać 8 godzin na dobę. Ograniczenie to nie obowiązuje pracowników zarządzających zakładem pracy w imieniu pracodawcy ani sytuacji wymagających przeprowadzenia akcji ratowniczej w celu ochrony życia lub zdrowia, zabezpieczenia mienia, ochrony środowiska lub usunięcia awarii. 
• Art. 203 § 1 Kodeksu pracy – pracownik młodociany – osób tych nie wolno zatrudniać w godzinach nadliczbowych ani w porze nocnej. Zakaz ten jest bezwzględny i nie uchyla go zgoda pracownika. 
• Art. 15 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Zgodnie z jego treścią czas pracy osoby niepełnosprawnej nie może przekraczać 8 godzin na dobę i 40 godzin tygodniowo. Czas pracy osoby niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności nie może przekraczać 7 godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo. Osoba niepełnosprawna nie może być zatrudniona w porze nocnej i w godzinach nadliczbowych. Z kolei zgodnie z art. 16 ustawy, osoba niepełnosprawna może być zatrudniona w porze nocnej w przypadku, gdy jest zatrudniona przy pilnowaniu oraz gdy na jej wniosek lekarz przeprowadzający badania profilaktyczne, lub ewentualnie w razie jego braku lekarz sprawujący opiekę nad tą osobą wyrazi na to zgodę. 

Podsumowanie 

Zmiana czasu ma istotne konsekwencje w kontekście prawa pracy, a jej wpływ różni się w zależności od tego, czy mowa o przejściu na czas letni czy zimowy. Kluczowe wnioski: 

• Pracownik pracujący w nocnej zmianie podczas zmiany czasu z zimowego na letni otrzymuje wynagrodzenie za nieprzepracowaną godzinę, ale nie otrzyma za nią dodatku za pracę w porze nocnej. 
• Pracownik, którego zmiana wypada podczas zmiany czasu z letniego na zimowy, przepracuje godzinę więcej, co stanowi dla niego pracę w godzinach nadliczbowych. 
• Pracodawca ma obowiązek odpowiednio rozliczyć czas pracy oraz poinformować pracowników o zasadach rozliczeń. 
• Warto śledzić zmiany legislacyjne, gdyż coraz częściej pojawiają się głosy o likwidacji zmiany czasu w Unii Europejskiej. 

Jednym z istotnych obowiązków, jakie rozporządzenie DORA nakłada na podmioty finansowe, jest prowadzenie i przedkładanie do KNF rejestru informacji o umowach ICT (ROI).

Rejestr ten to więcej niż zestawienie umów z dostawcami ICT. Jego celem jest stworzenie bazy danych kluczowej z perspektywy zarządzania ryzykiem ICT. ROI ma mapować zależności między podmiotem finansowym a jego dostawcami, zapewniając organom nadzoru pełny wgląd i kontrolę nad tymi relacjami.

Termin na przygotowanie i złożenie pierwszego ROI do KNF zbliża się. Zgodnie z informacjami KNF, pierwsze sprawozdania ROI będą składane w kwietniu 2025 roku (dokładna data zostanie podana na początku kwietnia).

Zakres obowiązków i kluczowe wyzwania 

Aby przygotować ROI, podmioty finansowe będą musiały zebrać szereg informacji, obejmujących m.in.: 

• informacje o konkretnych umowach ICT – zarówno tak podstawowe jako strony, rodzaj usług, daty zawarcia i obowiązywania, jak i bardziej szczegółowe, dotyczące wartości umowy,  terminów wypowiedzenia, miejsca świadczenia usług czy przechowywania danych; 
• numery LEI dostawców ICT oraz podwykonawców; 
• w przypadku umów wspierających krytyczne lub istotne funkcje konieczne – kompleksowe informacje o łańcuchu dostaw. 

Dla wielu instytucji finansowych kluczowym wyzwaniem jest pozyskanie danych do rejestru ROI. Informacje te często nie są centralnie gromadzone, co wymaga zaangażowania różnych jednostek organizacyjnych oraz zewnętrznych dostawców ICT, co może opóźnić proces.

Wymogi formalne, walidacja i zmieniające się wytyczne

Samo zebranie danych to dopiero pierwszy krok. Kolejnym wyzwaniem jest poprawne wypełnienie rejestru ROI zgodnie z wymaganiami KNF.

Obowiązek sprawozdawczy będzie realizowany za pośrednictwem systemu sprawozdawczości KNF, z wykorzystaniem dedykowanych formularzy ROI. Rejestr musi spełniać określone standardy – błędny format danych, brak wymaganych pól czy niewłaściwa nazwa pliku mogą skutkować jego odrzuceniem, co oznacza konieczność pilnej korekty i ponownego złożenia.

Dodatkowym wyzwaniem jest zmieniające się otoczenie regulacyjne. Taksonomia, formularze i instrukcje podlegają ciągłym aktualizacjom, dlatego podmioty finansowe muszą śledzić wytyczne KNF oraz EBA, aby działać zgodnie z najnowszymi wymaganiami i uniknąć problemów przy składaniu rejestru.

Konsolidacja danych w grupach kapitałowych 

W przypadku grup kapitałowych dodatkowym wyzwaniem jest konsolidacja rejestru ROI. Podmiot finansowy zobowiązany do prowadzenia skonsolidowanego ROI musi uwzględnić nie tylko własne umowy z dostawcami ICT, ale także analogiczne informacje od swoich podmiotów zależnych (o ile podlegają DORA).

Dla podmiotów finansowych oznacza to konieczność:
✔ Weryfikacji, czy i w jakim zakresie ich ROI podlega konsolidacji,
✔ Jeśli są zobowiązane do konsolidacji – pozyskania danych od podmiotów zależnych w terminie umożliwiającym ich weryfikację i wprowadzenie do rejestru.

Ujednolicenie sposobu raportowania danych przez poszczególne podmioty jest kluczowe, aby uniknąć niezgodności w skonsolidowanym rejestrze ROI.

Jak się przygotować? 

Z uwagi na złożoność procesu, jakim jest przygotowanie prawidłowego ROI, w mojej ocenie kluczowe dla zapewnienia powodzenia całego przedsięwzięcia jest wdrożenie wewnętrznego procesu przygotowania rejestru, który powinien obejmować: 

1. dokładne zapoznanie się z definicjami w DORA i aktach wykonawczych oraz interpretacją wytycznych KNF; 
2. w przypadku grup kapitałowych: identyfikację podmiotów objętych rejestrem – określenie, które podmioty w ramach grupy finansowej podlegają obowiązkowi raportowania; 
3. zebranie i uzupełnienie danych we właściwych formularzach – zidentyfikowanie brakujących informacji i skontaktowanie się z dostawcami w celu ich pozyskania. 
4. zachowanie zgodności z formatami i taksonomią  
5. regularne monitorowanie zmian regulacyjnych – śledzenie aktualizacji KNF i EBA, aby mieć pewność, że organizacja działa na właściwych formularzach i zgodnie z aktualnymi wytycznymi. 

Podsumowując… 

Rejestr informacji o umowach ICT to kluczowy obowiązek dla podmiotów finansowych objętych DORA, a jego przygotowanie wymaga czasu, szczególnej staranności i precyzji. Brak zgodności z wymaganiami KNF może skutkować odrzuceniem raportu i – w skrajnych przypadkach – poważnymi sankcjami. 

Instytucje finansowe powinny intensywnie pracować nad swoimi rejestrami, a także monitorować aktualizacje przekazywane przez KNF i EBA, ponieważ zmieniające się wytyczne mogą wymusić dodatkowe korekty w raportowaniu. 

Przydatne materiały 

• EBA:Wytyczne i materiały dot. DORA
• KNF: Portal sprawozdawczości DORA (formularze na potrzeby sprawozdawczości, szczegółowe instrukcje i wytyczne KNF, wymaga zalogowania) 

MiCA a polskie regulacje – kogo dotyczą nowe przepisy? 

Rozporządzenie MiCA (Markets in Crypto-Assets Regulation) wprowadza jednolite zasady dotyczące rynku kryptoaktywów w Unii Europejskiej. Nowe regulacje obejmują zarówno emisję tokenów, jak i działalność dostawców usług w zakresie kryptoaktywów (CASP – Crypto-Asset Service Providers). 

W praktyce oznacza to, że podmioty oferujące kryptoaktywa publicznie lub prowadzące platformy obrotu będą musiały spełnić określone wymogi licencyjne i przejrzystościowe. 

Kto podlega pod MiCA? 

Zgodnie z MiCA, dostawcą usług w zakresie kryptoaktywów jest osoba prawna lub przedsiębiorstwo profesjonalnie świadczące usługi związane z kryptoaktywami na rzecz klientów. Aby działać legalnie, każdy taki podmiot musi uzyskać licencję CASP, którą w Polsce będzie wydawać Komisja Nadzoru Finansowego (KNF). 

Rozporządzenie wyróżnia 10 kategorii usług związanych z kryptoaktywami. Usługi w zakresie kryptoaktywów są uregulowane w art. 3 ust. 1 pkt 16 MiCA, m.in.: 

• zapewnianie przechowywania kryptoaktywów i administrowania nimi w imieniu klientów;  
• prowadzenie platformy obrotu kryptoaktywami;  
• wymiana kryptoaktywów na środki pieniężne;  
• wymiana kryptoaktywów na inne kryptoaktywa;  
• wykonywanie zleceń związanych z kryptoaktywami w imieniu klientów;  
• plasowanie kryptoaktywów;  
• przyjmowanie i przekazywanie zleceń związanych z kryptoaktywami w imieniu klientów;  
• doradztwo w zakresie kryptoaktywów;  
• zarządzanie portfelem kryptoaktywów;  
• świadczenie usług transferu kryptoaktywów w imieniu klientów; 

Każdy podmiot, który świadczy choć jedną z powyższych usług, musi dostosować się do nowych przepisów MiCA. 

MiCA a polski rynek krypto – kluczowe zmiany 

Dotychczas polski rynek kryptowalut funkcjonował w warunkach braku dedykowanych regulacji sektorowych. Jedynym wymogiem było wpisanie się do rejestru działalności w zakresie walut wirtualnych oraz przestrzeganie ustawy AML. 

Po rozpoczęciu stosowania MiCA sytuacja ulegnie diametralnej zmianie:
✅ KNF zyska pełne kompetencje nadzorcze nad giełdami kryptowalut, kantorami krypto czy firmami custody,
✅ Obowiązek uzyskania licencji CASP – działalność bez licencji stanie się nielegalna po okresie przejściowym,
✅ Wprowadzenie wymogów kapitałowych – 50 tyś euro lub 125 tyś euro lub 150 tyś euro dla dostawców usług w zakresie kryptoaktywów.
✅ Konieczność wdrożenia systemów zarządzania ryzykiem, audytu i compliance. 

Dla polskich firm oznacza to konieczność dostosowania się do rygorystycznych wymagań lub zakończenie działalności. Możliwe jest również przyspieszenie konsolidacji rynku – mniejsze podmioty mogą zostać przejęte przez większe firmy. 

Czy Polska jest gotowa na MiCA? 

Polski projekt ustawy o rynku kryptoaktywów zasadniczo odzwierciedla założenia MiCA, dostosowując krajowy porządek prawny do nowych unijnych regulacji, jednak potencjalne opóźnienia legislacyjne mogą prowadzić do chaosu regulacyjnego. 

📌 Okres przejściowy – Polska skróciła okres przejściowy do koncakońca czerwca 2025 r., w związku z czym musiała wdrożyć odpowiednie przepisy przed 30 grudnia 2024 r., aby skutecznie ograniczyć unijną „karencję”.  

📌 Ryzyko odpływu firm – ponieważ w Polsce wciąż nie można składać wniosków o licencję, firmy kryptowalutowe mogą przenieść działalność do innych krajów UE, gdzie procedury są już wdrażane. 

Podsumowanie – jak przygotować firmę na MiCA? 

MiCA oznacza rewolucję dla rynku krypto w Polsce. Każda firma działająca w tym sektorze powinna jak najszybciej:
✅ Sprawdzić, czy podlega pod MiCA i jakie licencje będzie musiała uzyskać,
✅ Przygotować się na wdrożenie wymogów organizacyjnych i kapitałowych,
✅ Monitorować postępy legislacyjne i dostosować się do nowych regulacji,
✅ Rozważyć skorzystanie z pomocy prawnej w procesie uzyskiwania licencji CASP. 

Brak dostosowania się do nowych przepisów będzie oznaczał konieczność zakonczeniazakończenia działalności lub jej przeniesienia do innego kraju UE.  

Jeśli prowadzisz firmę związaną z rynkiem kryptowalut, już teraz skontaktuj się z nami, aby przygotować się na zmiany!